Nie lubię przyznawać się do błędów. Jednak muszę. Wybór chrzestnej dla Piotrka to był bardzo duży błąd.
Oczywistym było, że chrzestnym zostanie brat mojego męża. Pozostała kwestia chrzestnej. W pierwszej kolejności szukaliśmy wśród rodziny. Szwagierkę ominęliśmy, bo po pierwsze jakoś tak tradycyjnie wyszliśmy z założenia, że jeden chrzestny z jednej rodziny, a drugi z drugiej, poza tym uważam, ze niebezpiecznie prosić na chrzestnych parę. Różnie się w życiu układa i potem są kwadratowe sytuacje, gdy ludzie są zmuszeni spotykać się przy okazji uroczystości rodzinnych. Jestem jedynaczką. Mam trzy kuzynki. Z jedną kontaktu nie utrzymuję w ogóle mimo, że mieszka w Krakowie. Druga mieszka od wielu lat w Hiszpanii. Jest Iwonka, super dziewczyna, ma świetny kontakt z dziećmi, ale posiada już dwójkę chrześniaków. Ona bardzo poważnie podchodzi do swoich obowiązków, a z materialnych kwestii ostatnie grosze wydaje na prezenty czy wyjazdy do chrześniaków, jest bezrobotna i bez jakiś świetnych perspektyw. Wiadomo, nie o prezenty tu chodzi, ale znam ją i wiem, że i tak by sobie odmawiała wszystkiego dla dzieciaków, więc nie chciałam jej prosić i stawiać w trudnej sytuacji, choć na pewno by nie odmówiła. Mąż ze swoimi kuzynkami ma jeszcze słabszy kontakt niż ja. Pozostały koleżanki. Moja przyjaciółka jest niewierząca, wybraliśmy drugą w kolejności bliską mi koleżankę. Może nie przyjaciółkę, bo boje się nadużywać tego słowa, mam dwójkę przyjaciół od wielu lat, ale bliska koleżanka. Znamy się ze studiów, chodziła z moim mężem do liceum i na tej zasadzie się poznaliśmy, poniekąd jest więc naszą swatką J Pod wieloma względami Martę podziwiam. Jest bardzo silną osobą, ma poukładane w głowie, a życie jej nie oszczędzało. Straciła ciężko chorego męża, podniosła się po tym, opiekuje się rodzicami, robi karierę. Do tego super poczucie humoru i wiele pasji. Wiele dobrych chwil razem spędziłyśmy i pomijając wszystko możemy na siebie liczyć. Marta jednak ma jedną wadę, o czym przekonałam się stosunkowo niedawno. W momencie gdy na horyzoncie pojawiają się nowe ciekawe znajomości stare idą chwilowo w odstawkę, czekają w poczekalni. Nie pielęgnuje ich.
Marta miała fajny kontakt z Piotrkiem, ona lubi dzieci, zajmowała się córką siostry wielokrotnie. Może nie widywała go bardzo często, bo dużo pracuje, chodzi po górach, uprawia sporty, a ja po narodzinach Piotrka odpadłam z takich activities, ale bywała u nas. Potem poznała faceta i zaczęła sobie z nim życie układać. Życzę im jak najlepiej rzecz jasna. Od tej pory znacznie rzadziej dzwoniła sama z siebie, wychodziła z inicjatywą spotkania, wymawiała się brakiem czasu etc. Piotrka widziała w maju dzień przed urodzinami, potem jeszcze na chwilę wpadła w sierpniu. Czasem sms czy mail. Pracuje 10 minut samochodem od nas i codziennie dojeżdża do pracy autem. Odkąd urodził się Tomek zapowiadała się kilka razy na herbatę w tygodniu (bo weekendy spędza z ukochanym), tak na godzinkę półtora między 17 a naszymi wieczornymi rytuałami. Na herbatę po drodze do domu. Kilkakrotnie spotkanie przesuwała, raz z powodu choroby, ze trzy razy z powodu ciężkiego dnia w pracy. Ostatecznie umówiłyśmy się na dzisiaj. Sama chciała. Na szczeście nic nie wspominałam Piotrusiowi, zresztą od pewnego czasu w ogóle mu nie wspominam nauczona doświadczeniem, że to jego chrzestna .Wieczorem sms, że jest zmęczona i czy możemy spotkanie przełożyć. Zrobiło mi się już naprawdę przykro. Dzisiaj jest Mikołaj. Pewnie nawet o tym nie pomyślała. Piotrek jest gdzieś na samym końcu listy. Rozumiem, zmęczenie, ale…. To już enty raz i przestaje w to wierzyć. Pewnie jedzie gdzieś w góry albo chce spędzić miły wieczór z ukochanym, jak najbardziej to rozumiem, ale po pierwsze po co się umawia, po drugie wie, że odwołuje już któryś raz, po trzecie nie lubię takich wymówek. Niestety popełniłam błąd wybierając chrzestną i już tego nie zmienię.
Kurczę, pech nie chce nas opuścić. Wczoraj zapaliła się kontrolka w aucie męża. Pęknięta pompa paliwa. Wymiana – 2200 PLN. Kolejna rzecz po wymianę chłodnicy. Nie musze pisać, że auto jest mu niezbędne do pracy i nie może zabrać mojego, ponieważ bez auta Piotr nie pojedzie do przedszkola (zima, droga bez pobocza, rzadko jeżdżące autobusy i przede wszystkim młodszy brat w wózku – nie ma opcji bym szła drogą bez pobocza zimą przy kiepskiej widoczności z wózkiem i i starszym dzieckiem za rękę, auta tu jeżdżą jak szalone, nie będę ryzykować życia dzieci jeśli Piotrkowi coś głupiego do głowy strzeli). Nie napisze, że rok 2013 jest wredny, bo urodził się Tomek i to przebija wszystko, ale…. Niech się już skończy do cholery!
